بسم الله الرحمن الرحیم الحمد لله رب العالمین و صلی الله علی محمد و آله الطاهرین
وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ ناعِمَهٌ لِسَعْیِها راضِیَهٌ فِی جَنَّهٍ عالِیَهٍ لا تَسْمَعُ فِیها لاغِیَهً فِیها عَیْنٌ جارِیَهٌ فِیها سُرُرٌ مَرْفُوعَهٌ
بحث این آیات بحث اهل بهشت است که نمونه هایی را خداوند بعنوان بشارت یادآور می شود.
وقتی متوجه می شوند اهل بهشت شدند خوشحالی می کنند و از تلاشی الهی که در دنیا داشتند شادی آنها چند برابر می شود بطوری این شادی در صورتشان پیدا می شود.
خداوند انسان را در زمین قرار داد تا تلاش کند برای رسیدن به نتیجه خستگی ها را بجان بخرد سختی ها ر ا تحمل کند چون خستگی کار در دنیا زودگذر است و وقتی نتیجه ی کار خودش را می بیند خستگی ها برای او بی معنا می شود.
تنها گروهی توشه شان مورد قبول است که هم از خداوند راضی باشند هم خدا از آنها راضی باشد و تلاششان خالصانه و الهی داشته باشند.
این افراد در اعلی نقطه مادر در دنیا و معنوی در آخرت قرار می گیرند. چون در دنیا در تلاشند تلاششان الهی است و برای جلب رضایت خداوند است
و مساله بعدی اینست که در دنیا دنبال حرف بیهوده نباشند در آخرت نیز بهترین زندگی را خواهند داشت