گاهی انسان صابر است و گاهی شاکر ولی سیدالشهداء(ع) راضیست و لذت می برد و در رضای خودش خود را بدهکار می بیند و احساس نمی کند که من از خدا راضی هستم من همه چیزم را دادم و بندگی کردم.
پس یک چهره جمال کار الهی این است که همه زیبایی هایی که شما در دیگران می بینید؛ در کار سیدالشهداء(ع) می بینید، در کار اهل بیت و اصحاب سیدالشهداء(ع) می بینید، از منظر قرآن و موحدین و اولیاء اصلش منصوب به خدای متعال است.
پس نکته اینجاست اگر یک لحظه خدای متعال ولیّ از اولیای خدا را رها کند کار تمام است و امداد او نگه دارنده است.
سیدالشهداء(ع) واقعا پیمانه بندگی خدا را با وفای به عهد خودشان پر کرده اند أَشَهَدُ أَنَّکَ وَفَیْتَ بِعَهْدِ اللَّهِ وَجَاهَدْتَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ وَعَبَدْتَاللَّهَ مُخْلِصا حَتَّى أَتَاکَ الْیَقِینُ و در بعضی تعابیر آمده حَقَّ جِهادِه سیدالشهداء(ع) حق مجاهدت در راه خدا را انجام دادند و هیچ چیز کم نگذاشتند. در مقام بندگی خدای متعال؛ یک طرف خداست و یک طرف سیدالشهداء(ع) که حق بندگی را ادا کردند، وفای به عهد کردند. وفا یعنی پرکردن پیمانه توشه خودش را تا می تو اند پر کند از امام مجتبی است زاد قبل حلولک خیلی سخت است که آدم بتواند با خدا پیمانه اش را پر کند.
در روایت است از امام صادق سوال کردند حقوق اخوان یعنی برادران دینی چیست؟ فر مود نمیگویم چون اگر بگویم نمی توانی انجام بدهی ولی فرمودند.
حالا حق خدا را چه کسی می تواند انجام بدهد جز اولیاء الله